En Mutlu An (The Happiest Moment)

Below, you will find the English version of the text.

Tr

Hayat plan yapmak için fazla karmaşık. Her defasında öğreniyor olsam da, yine de yarın için plan yapmadan uyuyamıyorum. Örneğin, bugün için günler öncesinden bir plan yapmıştım: Sabah erkenden Süheyla ile derneğe gidecek, literatür aşamasını tamamladığımız makalemize odaklanacaktık. Öğleye doğru Francesca ve diğer arkadaşlarımızla buluşup yemek yiyecektik. Yemek planımızda ise Türk mutfağından bir şeyler yapmak vardı. Ama işler her zaman planlandığı gibi gitmiyor.  

Günün aksiliklerine rağmen Francesca ile buluşmayı çok istiyordum, çünkü önümüzdeki Salı uçağı vardı ve başka bir gün görüşme şansımız olmayacaktı. Neyse ki buluştuk, ama Türk yemekleri yerine pizza ve penne makarna sipariş ederek ikinci bir "İtalyan günü" yaşadık.  

Geçen hafta, Süheyla ile Francesca ve Mattia’ya Klimt ve Monet tablolarının olduğu iki defter hediye etmiştik. Onlara hayatlarının en mutlu anlarını yazmalarını dilemiştik. Francesca ile buluştuğumda ona bu özel "En Mutlu An" sorumu sormayı planlıyordum. Masada iki arkadaşımız daha vardı ve onların kendi sohbetlerine daldığı bir anda Francesca’ya yöneldim.  

Ona 2018’den beri bu soruyu farklı insanlara sorduğumu anlattım. Francesca dikkatle dinliyordu; bu heyecan vericiydi. Mutluluğunuzu anlatırken karşınızdaki kişinin sizi yürekten dinlemesi inanılmaz bir his. 

Ben henüz anlatırken masadaki iki arkadaşımız, bizim uzun muhabbeti sorguladı. Henüz lafımın ortasında olduğum için onlara birazdan çeviri yapacağımı söyledim. Francesca’nın ilgiyle dinlediğini görebiliyordum ve bu gerçekten harika bir şey. Mutluluk dolu heyecanınızı anlatırken karşınızda sizi tüm kalbiyle dinleyen birinin olması gerçekten harika. Ve sonunda Francesca’ya onun hayatının en mutlu anını sordum. 

Verdiği tepki gayet netti. Gülen gözleri ile, bu çok zor bir soru dedi. Öncelikle arkadaşlara çevirmemi istedi ve bu sırada düşünecekti. Ben anlatınca içlerinden biri, şimdi anladım Francesca’nın neden tavana baktığını dedi. Ve ardından her ikisi etrafa göz gezdirirken kendi zihinlerindeki o küçük anlara odaklanmaya başladılar. Bu ana kesinlikle bayılıyorum! Düşünsenize karşınızdaki insan o ana dek yaşadığı tüm mutlu anları gözden geçiriyor, o anlarda yaşadığı tüm duygular da tek tek yüzüne yansıyor. 

Francesca sonunda buldum dedi. Ancak anlatacağı üç an vardı. Benim için hava hoştu elbette.  

Birincisi, “Annemin yüzünde gülümseme gördüğüm her an benim en mutlu anım,” dedi. İngilizce konuşuyor olduğumuz için bir kelime arada kaçtı ve ben sorunca masadaki diğer arkadaşım cevapladı.  

Bu sırada Francesca, uzun saçlarının arasında başını bir an eğip kaldırdı. Gözleri dolmuştu. “Annem çok fazla kötü şey yaşadı ve onu mutlu görmek beni gerçekten mutlu ediyor.”  

Bir şeyler söylemem gerektiğini hissettim ve, “Seni şu an üzgün görmeyi istemiyorum ama mutlu anlarımız acıları barındırıyor ve hayat çok karmaşık,” dedim.  

“Evet kesinlikle, onu mutlu etmeye bayılırım. Mesela başarılarımla çok mutlu olur ve ben de onu mutlu etmek için başarılı olmaya çalışırım. Onu daha çok mutlu etmeye çalışırım.”  

“Yani onu mutlu etmek için daha çok başarılı olmaya çaba sarf ediyorsun.”  

“Evet, kesinlikle.” Bu sırada yemek yemeye başlamıştık. “İkincisi ise gezmek... Mısır ve Yunanistan’a gittim. Bu iki yer benim hayalimdi, uzun zamandır hayalini kurmuştum. Ve bu yerlere gittiğimde çok mutlu oldum,” dedi. Ardından nedense, “Daha fazlasını umuyordun belki de,” dedi.  

“Hayır, bu gayet güzel,” dedim.  

“Bilmiyorum belki de daha iyisini umuyordun.”  

“Bence daha iyisi yok, çünkü herkesin en mutlu anları çok özel. Ayrıca senin bahsettiğin birincisine bayıldım. İkincisi ise bir hayalini gerçekleştirmekti ve bu da harika.”  

“Evet... Öyleyse üçüncüsü, bir çocuk vardı. Bana sevildiğimi hissettiriyordu. Sevildiğimi anlıyordum gerçekten. Bugün beraber değiliz ama o bana ne kadar sevilebileceğimi gösterdi.”  

“Bu çok güzel, bayıldım.”  

“Ve onunla geçirdiğim her an mutlu anlarımdı…”  

Francesca’dan uzun uzun onun mutlu anlarını dinlemek harikaydı. Ardından en mutlu anların detayları hakkında ve belki bir gün değişebileceği hakkında konuştuk. Ve elbette Francesca’da bana sordu en mutlu anımı. Bir an kalakaldım. Ancak yıllar önce bir daha soruma bu soruyla karşılık vermişti ve ona verdiğim cevabın aynısını Francesca’ya da verdim. Yani yıllardır o küçük ve harika andan başka bir anı bulamadım. Belki de hayatımın en mutlu anı olarak kalacaktır her daim… 

Francesca 

13.12.24

En

Life is too complicated to plan. Even though I learn this every time, I still can’t fall asleep without planning for tomorrow. For example, I had planned today days in advance: In the morning, Süheyla and I were going to head to the association and focus on our paper, for which we had already completed the literature review phase. Around noon, Francesca and some of our other friends were going to join us, and we’d have lunch together. Our plan for the meal was to prepare something from Turkish cuisine. But things don’t always go as planned.  

Despite the day’s mishaps, I really wanted to meet Francesca because her flight was on Tuesday, and we wouldn’t have another chance to meet. Luckily, we did meet, but instead of Turkish dishes, we ordered pizza and penne pasta, creating a second “Italian day.”  

Last week, Süheyla and I had given Francesca and Mattia two notebooks featuring Klimt and Monet paintings as gifts. We wished for them to write their happiest moments in those notebooks. When I met Francesca, I planned to ask her my special “Happiest Moment” question. Two other friends were with us at the table, and during a moment when they were engrossed in their own conversation, I turned to Francesca.  

I told her how I had been asking this question to different people since 2018. Francesca was listening intently, and that was exciting. It’s an incredible feeling to have someone wholeheartedly listen to you when you’re sharing your excitement about happiness.  

While I was still speaking, our two friends at the table questioned our long conversation. Since I was in the middle of my story, I told them I would translate it for them in a moment. I could see that Francesca was listening with great interest, and that was truly amazing. It’s a wonderful feeling to have someone fully engaged when you’re sharing the thrill of your happiest moments. Finally, I asked Francesca what her happiest moment was.  

Her reaction was clear. With a smile in her eyes, she said, “That’s a really hard question.” She first asked me to translate for the others while she thought about her answer. After I translated, one of them remarked, “Now I understand why Francesca was staring at the ceiling.” Then, both of them started looking around as if searching for their own happiest moments in their minds. I absolutely love this part! Imagine someone going through all their happiest memories, reliving each emotion, and having those feelings reflected on their face.  

Francesca finally said, “I found it.” But she had three moments to share. That was fine by me, of course.  

First, she said, “Every moment when I see a smile on my mother’s face is my happiest moment.” Since we were speaking in English, I didn't understand a word, and when I asked, one of our friends filled in the blank.  

At that moment, Francesca tilted her head slightly among her long hair. Her eyes welled up. “My mom has been through so many bad things, and seeing her happy truly makes me happy.”  

I felt the need to say something and replied, “I don’t want to see you sad right now, but our happiest moments carry their own pains, and life is so complicated.”  

“Yes, definitely. I love making her happy. For example, she gets very happy about my achievements, and I try to be successful to make her happy. I try to make her even happier.”  

“So, you try harder to be successful to make her happy?”  

“Yes, absolutely.” By this point, we had started eating. “The second one is traveling… I went to Egypt and Greece. These two places were my dreams; I had been imagining them for a long time. And when I went there, I was so happy,” she said. Then, for some reason, she added, “Maybe you expected more.”  

“No, this is okey” I said.  

“I don’t know, maybe you expected something better.”  

“I think there’s no better. Everyone’s happiest moments are unique. And by the way, I loved your first one. The second one is amazing too—achieving a dream is incredible.”  

“Yes… Then the third one. There was a boy. He made me feel loved. I truly understood that I was loved.”  

“That’s beautiful, I loved it.”  

“And every moment I spent with him was my happiest moment…”  

It was amazing to listen to Francesca talk at length about her happiest moments. Afterward, we talked about the details of these moments and how they might change one day. Of course, Francesca also asked me about my happiest moment. I froze for a second. But years ago, my friend had responded to my question with the same question, and I gave her the same answer I had given back then. In all these years, I haven’t found another moment to surpass that small, wonderful one. Perhaps it will remain the happiest moment of my life forever.  

Francesca

13.12.24