En Mutlu An (The Happiest Moment)
Tr
İnsan bazen üzgün hissedince mutlu olmaktan ve mutluluktan uzak kalmak istiyor. En azından ben böyleyim. Kalbim sızlarken bir süre mutluluğa dair bir şey görmek istemem ve tam olarak kabuğuma çekilirim. Son bir yıldır yaptığım şey de tam olarak buydu. "En Mutlu An"ını sormadım kimsenin çünkü değil mutluluğa odaklanmaktan, konuşmaya dahi halim yoktu. Neyse ki bu kabuğa çekilmenin sonuna geldim.
Buna, Mattia ve Francesca’ya aldığımız harika defterlerle başladım. Süheyla ile, gitmek üzere olan arkadaşlarımıza bir hatıra bırakmak istedik ve onlara, en mutlu anlarını yazacakları birer defter hediye ettik. Artık sevdiğim insanlara hediye vermek için fazla düşünmeme gerek yok, bu çok hoşuma gidiyor.
Mattia ile vedalaşmak üzere buluştuğumuzda, bu kıymetli arkadaşıma benim için önemli olan bu soruyu sormadan veda etmek istemedim. Öncelikle, ona "En Mutlu An" serüvenimi anlattım. Zaten ben anlatırken, bu soruyu ona yönelteceğimi anlamış gibiydi.
En sonunda, “Peki, senin hayatının En Mutlu Anı nedir?” diye sordum. Tam da Mattia’dan beklediğim gibi, tuhaf mimikleriyle karşılık verdi. Gözlerini uzun uzun etrafta gezdirdi. Bu ifadeyle karşılaştığımda, her zamanki gibi yaşını sordum:
“24 yaşındasın, öyle değil mi? Bugüne dek yaşadığın tüm yılları düşün ve bunların içindeki en mutlu an nedir?”
Mattia’nın bana o kadar güzel ve net bir şekilde bakışı vardı ki, dayanamayıp, “Evet işte, bunu sormaya bayılıyorum,” dedim.
“Gerçekten tatlı bir soru. Aslında bu soruyu daha önce biri bana sormuştu. En üzgün ve mutlu anımı sormuştu. Üzgün anımı söyleyebilmiştim ama mutlu anımı değil.”
“Çoğu kişi bunu söylüyor bana; ‘Eğer üzgün anımı sorsaydın kolaylıkla söylerdim’ diyorlar. Ama ben bunu istemiyorum.”
“Hayır, mutlu anlarımız da çok var,” dedi ve tekrar düşünmeye koyuldu. Sanırım Mattia’nın düşünmesi toplamda on dakika kadar sürdü. Bu da onu, en çok düşünen kişi yapıyordu.
“Çocukluğumdan bir şey söylemek istemiyorum çünkü herkes çocukken daha mutludur ve o zamanlardan bir şeyler söylüyorlardır muhtemelen.”
“Tam olarak öyle değil. Genel bir çerçeve sunamam çünkü herkes çok farklı şeylerden bahsediyor.”
Bir süre daha düşündü ve, “Tüm hayatımı düşünüyorum,” dedi. Bu düşünüş esnasında karşınızdaki kişiyi izlemek gerçekten harika. Her bir anıyla farklı duygular yaşıyor ve yüzünde bu duyguları görebiliyorsunuz. Bu anları izlemek inanılmaz bir his.
Biraz onun yeğeni hakkında konuştuk çünkü orada bulunan bir arkadaşımız, “Belki onunla ilgili olabilir,” dedi. Ancak bu uzun konuşma içerisinde Mattia henüz en mutlu anını bulamamıştı.
“Belki Brezilya’ya gittiğim zaman olabilir ama yok, hayır. Mezun olduğum an olabilir. Evet, mezun olduğum gün kesinlikle. Çünkü bütün ailem oradaydı. Roma’dan bir kısmı benim için gelmişti.”
Bu esnada zihnimde Mattia’nın daha önce bana gösterdiği fotoğraflar canlandı. Gerçekten çok kalabalık fotoğraflardı ve onun mutlu olduğunu bu fotoğraflardan da anlayabiliyordunuz.
“Ayrıca o gün mezuniyet tacımı yeğenimin takmasını istemiştim,” dedikten sonra, videoyu göstermek için telefonuna baktı. Gösterdiği video gerçekten çok tatlıydı. Tüm ailesinin ve arkadaşlarının arasında, minik yeğeninin önünde eğilmiş, tacının takılmasını bekliyordu. Gerçi yeğeni, tacı vermek istemeyip geri çekmişti. Ama bu da ayrıca tatlı bir detaydı.
Mattia bana bir arkadaşının fotoğrafını gösterdi ve, “Onunla birlikte mezuniyetten dört gün önce Türkiye’deydik. Mezuniyette yanımda olmasına da ayrıca çok mutlu olmuştum,” diye ekledi.
Aslında daha önce sorduğum hiçbir gençten, aileye dair bir mutlu an duyduğumu hatırlamıyorum. Ancak Mattia gibi ince ruhlu birinden, “En Mutlu An” olarak ailesini ve kendi başarısını kapsayan neşeli bir günü duymak beni hiç şaşırtmadı.
Mattia
10.12.24
En
Sometimes, when a person feels sad, they want to stay away from happiness and anything related to it. At least, that’s how I am. When my heart aches, I don’t want to see anything about happiness for a while and I retreat into my shell. For the past year, that’s exactly what I’ve been doing. I didn’t ask anyone about their “Happiest Moment” because I didn’t even have the energy to talk, let alone focus on happiness. Thankfully, I’ve come to the end of this phase of retreating.
It all began with the lovely notebooks we gave Mattia and Francesca. Süheyla and I wanted to leave a gifts for our friends who were leaving, so we gifted them notebooks where they could write their happiest moments. Now, I don’t have to think too hard about what to gift my loved ones, and I quite enjoy it!
When we met up to say goodbye to Mattia, I didn’t want to part with this dear friend of mine without asking him the question that is so meaningful to me. First, I told him about my “Happiest Moment” journey, and he seemed to know I was going to ask him this question as I spoke.
Finally, I asked, “So, what is the happiest moment of your life?” And, just as I expected from Mattia, he greeted me with his quirky expressions. He slowly scanned the place with his eyes. Whenever I encounter this reaction, I do what I always do I asked for his age.
“You’re 24, right? Think about all the years you’ve lived so far, and out of those, what is your happiest moment?”
Mattia look me such a beautiful and clear that I couldn’t help but say, “Yes, this is exactly why I love asking this question.”
“That’s such a sweet question. Actually, someone asked me this question before. They asked about my saddest and happiest moments. I could easily answer my saddest moment, but not my happiest one.”
“Most people say the same thing to me: ‘If you had asked about my saddest moment, I could have answered easily.’ But that’s not what I want.”
“No, we have many happy moments, too,” he said and went back to thinking. I think Mattia took about ten minutes to think it over. This makes him the person who has thought about it the longest.
“I don’t want to say something from my childhood because everyone is happier as a child and would probably mention something from that time.”
“That’s not entirely true. I can’t give a general things because everyone talks about very different things.”
He thought for a while longer and said, “I’m thinking about my entire life.” Watching someone in deep thought like this is truly wonderful. You can see them experiencing different emotions with each memory, and those emotions are reflected on their face. It’s a remarkable moment.
We talked a little about his nephew because one of our friends there suggested it might be about her. But in this long conversation, Mattia still hadn’t found his happiest moment.
“Maybe it could be when I went to Brazil, but no, not that. It could be when I graduated. Yes, my graduation day, definitely. Because my whole family was there. Some of them even came from Rome just for me.”
At that moment, I recalled the photos Mattia had shown me before. They were truly crowded photos, and you could tell he was happy just by looking at them.
“And that day, I wanted my niece to wear my graduation crown,” he said, as he looked through his phone to show me the video. The video he showed me was truly adorable. Among his entire family and friends, he was kneeling in front of his tiny nephew, waiting for his to place the crown on his head. Of course, he didn’t want to give it to him and pulled the flowered crown back, but that just made it even sweeter.
Mattia showed me a photo of a friend and said, “We were in Turkey together four days before graduation, and having him by my side at graduation made me even happier.”
Actually, I don’t recall ever hearing about a happy family moment from any young person I’ve asked this question before. But hearing Mattia—a person as thoughtful as he is—describe his happiest moment as a joyful day involving his family and his own success didn’t surprise me at all.
Mattia
10.12.24